Perceptie is werkelijkheid. En iedereen heeft zo zijn eigen realiteit. Al dan niet ‘keto gaan’ heeft in mijn ogen heel veel te maken met welke lenzen je draagt om naar voeding en kennis errond te kijken. Mensen zijn irrationele wezens. De realiteit is vaak anders dan wat we zelf als waar beschouwen. En dus komen we snel in weerstand. En gaan we een oude kijk op dingen heel lang rationaliseren. Dat zie ik constant als ik andere mensen vertel over keto.

De ene denkt dat keto een dieet is. En:

Ik doe niet aan diëten.

De andere vindt dat gewoon “afwisselend eten” al voldoende is. Wat dat ook betekent.

Of:

Veel te extreem, dat keto gedoe. Over gezonde voeding bestaan zoveel meningen, dat je nooit kan weten wat te doen.

De gulden middenweg is ideaal, argumenteren ze voor zichzelf.

En dus veranderen ze weinig.

Of vinden ze dat het enkel iets is dat mensen met echt super veel karakter en doorzettingsvermogen kunnen volhouden.

Iedereen heeft een soort van film in zijn hoofd waarvan ie denkt dat het een accurate kijk is op de realiteit. Dat is op vlak van gezondheid zéker niet anders. Maar vaak is die blik allerminst accuraat. We blijven hierdoor vaak ter plaatse trappelen.

Ook ik had lang een specifieke kijk op gezondheid en voeding. Vanuit de lenzen die ik droeg. Nu nog trouwens tracht ik voor mezelf de werkelijkheid te interpreteren.

Hieronder bespreek ik mijn eigen evolutie in de lenzen die ik mijn leven lang droeg.

1/ Sinterklaas-lenzen

Zoals vele jonge kereltjes groeide ik op met het heilige geloof dat heel veel magische figuren echt waren. Sinterklaas bestond. Hij en zijn pieten brachten veel lekkers. Snoep.

De kerstman bestond. Vooral bij mijn oma bracht die extreem veel snoep. En taart. Telkens wist ik niet waar eerst te beginnen.

Ook Jezus bestond. Die was gespecialiseerd in brood en wijn. Dat moesten wel super belangrijke dingen zijn voor volwassenen. En voor mij later. Dat vormde mijn wereldbeeld.

Snoep kon niet slecht zijn, als al die magische personen het brachten. Mijn ouders trokken gelukkig wel regelmatig aan de alarmbel.

Niet overdrijven he.

Dat was de periode dat je alles mocht, maar niet té veel. Die lenzen hebben me heel mijn jeugd begeleidt. Tot op een dag alle magie doorbroken werd. Dat veranderde mijn blik.

2/ ‘Mama en papa weten wat voeding is’ lenzen

Als je opgroeit, ben je oorspronkelijk 100% afhankelijk van wat je ouders je meegeven op vlak van voeding.

Na afscheid van de sinterklaas-lenzen, kwamen mijn ouders als rolmodel op de proppen. De kijk op voeding die ik had doorheen deze lenzen was ongeveer de volgende.

• Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag.
• Vers geperst fruitsap en muesli met melk zijn een ideale start van die dag.
• Sla best geen maaltijden over om gezond en evenwichtig te leven.
• Donker brood is het gezondste dat je kan eten.
• Niet overdrijven met suiker en zoetigheden.
• Alles moet mager zijn.
• Vetten, vlees, te veel eieren betekenen gevaar.
• Cholesterol is een gevaarlijk iets.

Dat is zo ongeveer de kijk op voeding die ik het grootste deel van mijn jeugd had. Zoals heel wat opgroeiende jongeren die een ‘katholieke opvoeding’ genoten en in het Westen opgroeiden.

Heel wat mensen blijven hun hele leven vast in deze visie op voeding. Ze halen hun informatie van onze klassieke media, kijken naar voeding door deze bril, en kiezen nooit voor andere lenzen. Aan het einde van de dag denken ze dat een calorie maar een calorie is, en je wellicht gewoon af en toe niet moet overdrijven met chips en alcohol.

Tot ze kwaaltjes beginnen te krijgen. Of een ziekte-diagnose krijgen. Dan gaan ze vaak op zoek naar andere lenzen.

3/ ‘Diëten is dom’ lenzen

In mijn twintiger jaren begonnen ook bij mij die lenzen wat te veranderen. Ik werd cynischer en sceptischer rond voeding. Begreep dat er in alle sectoren dogma’s waren en dit in de kijk rond voeding niet echt anders moest zijn. Maar ik was zelf te bekrompen en ongeïnformeerd om ermee aan de slag te gaan.

Diëten was “iets voor dikke mensen”. Of voor vrouwen. Zelf was ik een sportman. Dat was mijn identiteit.

Hoewel ik rond mijn dertigste verjaardag aanvoelde dat ik steeds logger werd, en kwaaltjes begon te krijgen – scoliose, diagnose van ‘lichte vorm van epilepsie’, verhoogd bmi – bleef mijn identiteit die van sportman. Voetballer. Steeds vaker ook loper. En sportmannen letten niet op hun voeding. Die sporten er alles gewoon af.

Die lenzen hebben ik lang gedragen. Ze deden me vrij goed voelen maar onderhuids bleef er constant iets borrelen. Lang dacht ik dat dit gewoon betekende dat ik ouder werd.

4/ ‘Véél sporten en minder eten is onzin’ lenzen

Tot ik opnieuw andere lenzen kreeg. Steeds vaker begon ik te beseffen dat voeding en sport twee aparte zaken waren. En dat veel mensen die denken door te sporten gewicht te verliezen het verkeerd voor hebben.

Ze beseffen niet dat het aparte doelstellingen zijn. Daardoor ook krijgen heel wat zwaarlijvige mensen totaal verkeerd advies. Ze moéten niet minder eten en méér gaan sporten. Ze moeten anders gaan eten. En wachten met sporten tot ze lichter en energieker zijn.

In die periode begreep ik dat sporten top was voor mijn gezondheid en goed voelen. Een uitlaatklep. Wilde ik zelf lichter en scherper worden, moest ik mijn lichaam systematisch betere voeding geven. Na een sportinspanning niet per se willen of moeten compenseren door extra te eten werd belangrijker.

5/ ‘Koolhydraten minderen is voldoende’ lenzen

Trager lopen voor betere basisconditie. Die insteek bracht me uiteindelijk bij mijn vijfde paar lenzen. Door trager en trager te gaan lopen begon ik te beseffen dat ik mijn energie-aanvoer van mijn lichaam perfect kon sturen. Manipuleren zelf. Zeker als ik steeds minder koolhydraten at. Jaren aan een stuk probeerde ik op tijd en stond brood, pasta en granen te minderen. Maar vaak waren ze in huis en rechtvaardigde ik voor mezelf dat af en toe minderen al meer dan genoeg was. En frietjes op vrijdag als beloning voor de week moest kunnen. En dessertjes eigenlijk ook. En af en toe vettige pizza. In mijn studentenperiode at ik vaak twee keer pizza per week. En ik leefde nog.

Uit mijn jeugd had ik het principe van “de gulden middenweg” geleerd. Alles met mate. Minder was dus voldoende.

Tot ik begreep dat “alles met mate”, zelfs bij al behoorlijk weinig koolhydraten, me zowel voor mijn gezondheid als voor mijn vetverbrandingsdoel geen meter vooruit hielp. Daarvoor moest ik opnieuw van lenzen veranderen.

6/ De ‘keto aka vetten zijn je vriend’ lenzen

De laatste lenzen die ik droeg, brachten me bij de vetten.

En van de vetten naar keto. Van de magie van fictieve figuren bij mijn eerste lenzen naar biochemie. Snoepen werd wetenschap.

Voeding die ooit “slecht” was (spek, oliën etc) zijn opeens alomtegenwoordig. Ik heb een hele weg afgelegd. Keto-aangepast worden was een wat vreemde transitieperiode. Nooit had ik gedacht dat voeding zo’n grote rol kon spelen. Flauwheid. Slaperigheid. Een lichaam past zich wel degelijk aan.

Ondertussen merk ik dat het mijne steeds efficiënter werkt. Ben ik niet meer afhankelijk van koolhydraten en suikers voor energie. Herstel ik beter, blijf ik op “gewicht” en ben ik wellicht vertrokken om ouder te worden dan sinterklaas. Het is een levensstijl die me bevalt.

Keto is geen dieet, en dus kan ik teruggrijpen naar een gekende en gehoopte identiteit. Die van een gezonde sporter. Ik voel dat ik een (m)eetstrategie heb gevonden die me op uiteenlopende manieren van pas kan komen. Het lijkt opeens allemaal te kloppen.

Tot twee weken geleden. Toen besloot ik mijn ogen te laten laseren. Een vreemd gevoel. Ik zie alles weer. Beter dan ooit tevoren. “+0.25 heb je nu” zei de chirurg met een trotse glimlach bij de tweede controle. Da’s perfect.

Mijn lenzen zijn niet meer nodig. Heb ik nu een vaste keto blik? Ga ik nooit meer andere lenzen dragen?

We zullen zien… Ik hoop dat ik sceptisch blijf.