Conventionele geneeskunde behandelt de kudde, niet het individu(ele lichaam).

Mensen die keto gaan en de levensstijl volhouden, hebben heel vaak (onbewust) beslist opnieuw hun lichaam beter te leren kennen. Waarom? Omdat keto vaak een soort van (tijdelijke) eindfase is van een uitgebreider stappenplan rond voeding of gezondheid.

Dat klinkt wel goed, kan je zeggen, mijn lichaam beter leren kennen. Maar welke mindset vereist het praktisch? In mijn ogen betekent het dat je niet meer alléén gaat afhangen van de alwetende ‘expert’ voor je gezondheid. Je legt de controle en eindbeslissing écht bij jezelf. Klinkt logisch, maar super makkelijk is het allerminst.

Een recent persoonlijk voorbeeldje hiervan. Exact anderhalve maand geleden belandde ik rond ik deze tijd op de spoedafdeling van mijn lokale ziekenhuis in Deurne. Tijdens een duel in een voetbalwedstrijd was mijn enkel stevig geraakt. Scans wezen uit dat een scheurtje aan de ligamenten niet uit te sluiten was, en de (wellicht) voorzichtige dokter gaf me aan dat gips het beste voor me was. Het gezondheidssysteem in België werkt snel en efficiënt. Onmiddellijk geholpen. Vrij onmiddellijk een diagnose. Niet weg zonder een fix.

Het nadeel: twee weken werkonbekwaam voorgeschreven. En die zware gips. Een plaaster aan je been betekent ook immobiliteit. Aangezien ik als freelancer werk, was dat allerminst een optie. Vooral mentaal dan. Werken zou ik die week, rondhuppelend op krukken. En gelukkig had ik ook solidaire kereltjes.

Bij de controle een week later, liet de dokter weten dat de gips eraf mocht. Oef! Maar mijn geplande marathon op zes mei was allesbehalve een optie. “Te riskant, mijnheer”. Bovendien kreeg ik vijftien sessies bij de kine voorgeschreven. Vijftien! Eerst die dus afhaspelen, en dan stilaan weer beginnen joggen een maandje later.

Als ik te rade ga bij een expert voor mijn lichaam ben ik altijd luisterbereid en dankbaar voor het advies. De expert werkt op basis van zijn ervaring richting ‘gemiddelde patiënt’. Maar dat betekent niet per se dat ik het advies zomaar zal volgen. Ook niet in dit geval. De inschatting naar timing toe om terug te starten met X (lopen in dit geval) is namelijk vaak een gok. Die specialist kent me niet. Weet niet hoe hoe mijn lichaam werkt. Of ik al vaak blessures had. Wat mijn huidige fitness-niveau is. Hoe gedreven ik ben. Hoe ik slaap. Wat me vrolijk of triestig maakt. Of ik graag sport of niet. Dat boeit hem ook niet. Zo werkt het systeem niet. Tien seconden kijken naar de foto. Dertig seconden praten met de patient. Dit soort patiënten krijgen standaard xx aantal weken rust voorgeschreven en xx aantal kine-sessies.

Maar dat systeem boeit mij dan weer niet. Na veertig jaar kent niemand zijn eigen lichaam beter dan ik zelf. Dat klinkt arrogant als niet-medisch geschoolde patiënt, maar dat is uiteindelijk wel de juiste kijk in mijn ogen. Dat wordt ook van mij verwacht bij bijvoorbeeld intellectuele taken of bij de opvoeding van mijn kinderen.

Zelf aan de slag gaan dus. Op het einde van die tweede ‘herstelweek’ voelde mijn enkel ‘in de brace’ stilaan zo stabiel dat ik weer durfde langere wandelingen te maken. Langere wandelingen werden korte loop-sessies. Korte loop-sessies werden een aantal spierversterkende voetbewegingen in de fitness. Dat alles zonder kine. Niets tegen kinesitherapeuten, maar ondertussen voel ik vaak zelf aan hoe ik kan herstellen. Alleszins voor relatief kleine blessures of aandoeningen. Zoals ik aanvoel wat mijn lichaam nodig heeft voor energie.

Die vooruitgang deed me uiteindelijk besluiten dat starten aan de marathon wél een optie was. Was er dan geen risico? Tuurlijk wel, maar dat is er altijd. Ondertussen heb ik geleerd méér te vertrouwen op mijn eigen intuïtie, lichaamsreactie en gevoel dan mijn dokter of één of andere piramide voor advies en beslissingname.

Ondertussen ben ik weer een maand blij rond aan het huppelen, ga ik naar de fitness, heb ik een halve marathon gelopen en lijkt die blessure vergeten en verdwenen.