Allemaal hebben we onze lenzen

Iedereen kijkt met zijn eigen lenzen.

Ooit las ik een interessant stukje uit het boek van Stephen Covey ‘The 7 Habits of Highly Effective People’. In dat boek vertelt Covey het verhaal over zijn metrorit op een ochtend in New York. Mensen zaten stil; sommige lazen kranten, sommige waren in gedachten verzonken, sommige hadden hun ogen gesloten. Plotseling loopt een man de trein op met een paar zeer onbeheerste kinderen. De kinderen schreeuwden, renden rond en stoorden andere mensen in de metro. Het meest verrassende was dat de man niets deed en het gewoon negeerde.

Covey vond deze man erg onbeleefd en besloot uiteindelijk hem te confronteren met de vraag of hij zijn kinderen alsjeblieft onder controle wilde houden. De man keek op alsof hij voor de eerste keer tot bewustzijn over de situatie was gekomen. Hij zei zachtjes: “Oh, je hebt gelijk. Ik denk dat ik er iets aan moet doen. We kwamen net uit het ziekenhuis, waar hun moeder ongeveer een uur geleden stierf. Ik weet niet wat ik moet denken, en ik denk dat ze ook niet weten hoe ze ermee moeten omgaan.” Plots veranderde het perspectief van Covey. In plaats van boos te zijn kreeg hij sympathie.

Zo voel ik me soms de laatste jaren als mensen vlees bannen uit hun leven. Vroeger vond ik het dwaas. Dan was er een tijd dat ik vooral boos was. Nu variëren mijn gevoelens. Soms lijkt het me een slimme detox wanneer je slechte kwaliteit vervangt door cleane groenten en fruit. Soms vind ik het onterecht ideologisch of ongeïnformeerd.

Wat ik wel zeker weet is dat ons denken slechts zo goed is als het model dat we in ons eigen hoofd bouwen. Als de aannames die we vasthouden niet nauwkeurig zijn, zal het model in ons hoofd de wereld ook niet nauwkeurig weergeven. Een van de krachtigste tools die je als ketoman of -vrouw kan hebben, is een systematisch proces om eigen aannames in twijfel te trekken. Dat geldt zo voor je eigen waardes als voor de dingen die je in je mond steekt.