Ik kan geen afscheid nemen. Dat had ik vroeger al op fuiven. Als ik geen zin meer had om te blijven, verdween ik stiekem. Afscheid nemen was lastig. Hetzelfde heb ik met spullen. Van nature wil ik dingen bewaren. De beslissing exact in 2020 om ons Belgische huis te verkopen was daarom niet alleen een wake-up call, maar ook een beangstigend avontuur.
Hoewel ik nooit veel spullen wou hebben, besefte ik toch dat we best veel spullen vergaarden de voorbije jaren. Een jaar later waren we bijna alles kwijt. Zelfs ons aantal kleren en schoenen: gedecimeerd. Ook de jongens deden enorm hun duit in het zakje. Bijna al hun speelgoed: weg! Dat lucht op een of andere manier op. De vraag die we als gezin het vaakst moesten stellen, is: “Hebben we dit nog nodig?”
Hoe vaker ik me zelf die vraag stel, hoe meer ik ben beginnen beseffen dat voor 99% van de dingen mijn antwoord ‘totaal niet’ is.
Ondertussen besef ik al langer: de eenvoudigste manier om mijn spullen te organiseren, is ze van de hand te doen.
In dit artikel laat ik je meekijken hoe ik de voorbije jaren mijn eigen ‘minimalisme’ ben beginnen definiëren.
Is zo denken minimalisme?
Ben ik minimalistisch? Ik weet het niet. Het kan me niet schelen. Ik houd niet van dat woord. Ik leef zoals ik graag leef, ongeacht het label. Tools zijn belangrijker dan labels.
Je bent op elk moment precies waar je wil zijn, in positieve of negatieve zin. Veel mensen raken in de war door labels of begrippen. Zeker wanneer experts, doktoren of marketeers bijvoorbeeld, ze op je plakken.
Op een of andere manier is keto zelf ook minimalistisch. Ga maar eens naar de winkel! Je gaat zien dat je leven plotseling veel makkelijker is geworden. 90% van alles wat beschikbaar is, laat je links liggen. Bewust beperkte keuzes hebben wordt een luxe.
De driedeling in mijn hoofd
De voorbije jaren ben ik beginnen beseffen dat ik alles wat ik aan materiële spullen bezit in drie rubrieken kan steken: essentieel, niet-essentieel en rommel. Achteraf gezien bleek zo goed als alles rommel. Het essentiële is eenvoudig en varieert wellicht in bepaalde grootordes voor iedereen. Voeding, een plekje om te slapen en kleren zijn zo goed als voor iedereen essentieel. In de niet-essentiële rubriek zitten alle zaken die we in ons leven willen en waarde toevoegen. Voor mij zijn dat eigenlijk uitsluitend boeken en culturele ervaringen. Ik heb nooit grote waarde gehecht aan kleren, cd’s, wagens of andere materialistische spullen.
In ruil wou ik spaargeld of cash flow in één of andere vorm.
Want dat kocht me tijd.
En meer tijd is meer vrijheid.
Zo dacht ik.
Zo denken heeft me achteraf een enorm voordeel opgeleverd. Ik heb beperkte mentale energie in andere zaken moeten investeren. Het gaf me de tijd om in mezelf en andere vaardigheden te beleggen. Dat komt me in elke transitiefase van mijn leven goed van pas. In de rommel-rubriek zitten ongetwijfeld de zaken waarvan we houden maar die ons eigenlijk niets opleveren. Geen vreugde. Geen doel. Onverschilligheid troef. Je bezit die dingen gewoon; heel vaak omdat vrienden, familieleden of buren ze ook hebben. Het gevaar met rommel is dat het eigenlijk in de kringloopwinkel behoort en het je kan tegenhouden het leven te leiden dat je écht wil.
Al vast voor de start
Je leven vereenvoudigen heeft een grote parallel met de start van een keto-avontuur. Heel wat mensen raken volledig vast net voor hun start. Ook ik had dat een tijd lang. Op het moment dat je geconfronteerd wordt met heel wat bezittingen, is het vaak moeilijk om te bepalen wat waarde toevoegt en wat niet.
Zo heb ik zelf maanden geen afscheid kunnen nemen van mijn Miele espressomachine. Koffie is tot mijn eigen frustratie nog altijd cruciaal in mijn leven. Ondanks de pogingen tot minder. Dat kwalitatieve toestel mocht dus niet weg. Ik moest en zou het ergens parkeren. In een kelder. Bij mijn zus. Terwijl ik best zonder dat specifieke toestel kan, en ze me in Kaapverdië met plezier hun versie verkopen. Wat echt waarde toevoegt, zal ik heus weer in mijn leven krijgen. En dus ging dat toestel ook weg.
De 90/90-regel
Een goede regel in die context is de 90/90-regel. Kijk naar het ding. Heb je het in de voorbije 90 dagen nog gebruikt? Niet!? Ben je van plan het in de komende 90 dagen te gebruiken? Indien niet, doe er dan gerust afstand van. Eigenlijk zou je die oefening een aantal keer per jaar kunnen doen als een soort vasten-actie.
Makkelijker gezegd dan gedaan! Zowel het langere vasten als die materiële clean-up.
Is er een specifieke definitie voor minimalisme?
Wellicht wel. Minimalisme lijkt te willen zeggen dat je met minder kan leven. Dat is het ook ongeveer. Anderzijds betekent het niet dat je géén spullen hebt. Alleen koop je die dingen met een plan. Bewust! En kan je op het juiste moment ook zonder. Sommige mensen hebben regels. Als je iets nieuws koopt, moeten x-aantal zaken meteen weg. Dat heb ik nooit gehad.
Winkelen? Hekel aan. Nieuwe kleren kopen? Een sporadische verplichting. Naar ikea? Hekel aan. Naar de brico of nieuwe meubels voor de woning? Hekel aan. Dat laatste was altijd een noodzakelijk kwaad om in onze maatschappij mee te draaien. Dat maakt wel dat om die reden ‘spullen vergaren’ voor mij gewoon nooit een prioriteit is geweest. En dus deed ik het enkel als het van moetens was.
Het Je Weet Maar Nooit Syndroom
Minimalisme is eigenlijk een stilzwijgend verzet tegen de gedachte om bepaalde dingen te bezitten VOOR HET GEVAL DAT. Noem het gerust het ‘Je Weet Maar Nooit Syndroom’. Een dwaas-syndroom. Ondertussen besef ik dat het je vast en vastgeroest kan houden. In ieder geval: het hield ons persoonlijk gegijzeld en in dubio. Zinvolle levensbeslissingen werden uitgesteld. Het kan je slaaf maken van je huis, van je wagen. Daardoor raken cruciale keuzes wat op het achterplan.
Durf ik afscheid van alles te nemen?
Dit soort vraag stellen is een goede oefening. Een verdorie moeilijke oefening! Iedereen kent trouwens die hypothetische vraag: “Wat ene ding zou je meenemen als je huis zou afbranden?” Uiteraard zou elk normale persoon gefocust zijn op de veiligheid van zijn geliefden. Als volgende stap zou je wellicht bepaalde onvervangbare zaken opsommen. Foto’s, harde schijven en dergelijke. Al het andere zou de brand niet overleven. Als ik zelf over die vraag nadenk, besef ik dat het een hele goede oefening is om mezelf te trainen afstand te doen van alles wat geen waarde heeft in mijn leven. Bezittingen, ideeën, gewoontes en zelfs relaties. Het klinkt hard – ik besef dat wel – maar eigenlijk getuigt het van een zekere mate van voorbereiding.
En voorbereiding geeft rust.
Is minimalisme gezond?
Ja. Soms. Ik eet bijvoorbeeld niet meer dan wat mijn lichaam nodig heeft. Wacht even, dat is niet helemaal waar. Op sommige momenten kan ik me echt overeten. Die BBQ vorige week was een mooi voorbeeld. Maximalisme overkomt me vaak in sociale context. Wel houd ik er ondertussen niet meer van om ongezonde ervaringen te hebben.
Ervaringen zijn altijd belangrijker dan materiële goederen. Een verhaal is belangrijker dan een geschenk. Binnenkort vertrekken we naar Portugal. Dat lijkt allesbehalve minimalistisch; af en toe op een vliegtuig springen. Voor mij is het dat wel. Ervaringen zitten niet in de rommel-categorie, maar zijn essentieel in mijn huidige levensfase. Zoals kwalitatieve voeding, uitstapjes of het sporadische restaurant-bezoek. Restaurant Mansa bezoeken met vrienden was zo’n top-ervaring.
Nu bepaalde externe zaken aan mijn eigen toekomst onzeker zijn, wil ik een voorsprong nemen in de zaken waarover ik zelf controle heb. Talen leren, nieuwe vrienden maken, avonturen beleven. Dat samen doen met mensen waarvan je houdt, is de max. Vreugdevolle ervaringen, daar heb je geen bagage voor nodig. Lang leve het alles moet weg moment.
Optimaliseer je eigen keto leven
Neem deel aan ons online programma “Keto Optimalisatie”: 25 dagen kennis en verdieping.
